ไว้อาลัย แด่ย่าลำพอง ปลดรัมย์ อายุ 74 ปี
ตั้งแต่เกิดมาจำความได้
ฉันก็ได้รู้จักย่าพอง มาตั้งแต่เด็ก
ย่าคนนี้เป็นน้องสาว ของย่าฉันอีกทีหนึ่ง คือว่าย่าฉันแท้ๆ
เสียตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด แต่ก็ได้อยู่กับย่าพองคนนี้มาตลอด
อาจเป็นเพราะว่าบ้านเราอยู่ใกล้กันด้วย อยู่ด้วยกันมาตั้ง 29 ปี เป็นความผูกพันมาก
ตอนที่ฉันยังเด็ก แม่ไม่อยู่ไปทำธุระ ก็ฝากฉันไว้กับย่า ฉันร้องไห้
ย่าก็ให้กินนมเหี่ยวๆ นั่นแหล่ะ ถึงฉันจะไม่ใช่หลานแท้ๆ แต่ก็รู้สึกรักย่ามาก ขนาดวันแม่
แม่ยังพาไปไหว้ย่า ปีหน้านี้คงไม่มีย่าให้ไหว้อีกแล้ว งานสำคัญต่างๆ
ไม่ว่าจะไปทำบุญ รับปริญญา งานหมั้น มาส่งเราเข้าทำงาน ไปทำบุญต่างๆ
ก็ไปด้วยกันมาตลอดงานไปทำบุญตักบาตรเทโว ที่วัดพระพุทธบาทเขากระโดง งานรับปริญญาตรีของฉันที่มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์
และที่มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
ส่งเราเข้าทำงานที่จังหวัดสุรินทร์ รับปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยบูรพา เป็นงานล่าสุดเลย ที่เราไปด้วยกัน เรายังนั่งใกล้กันเบาะเดียวกันเลย ย่าได้ไปเล่นน้ำทะเล คงสนุกน่าดู มีแต่รอยยิ้มของย่าที่ตราตรึงในใจของเรา
ช่วงสุดท้ายของชีวิตย่า ย่าเริ่มไม่สบายตั้งแต่ปี 2557 ซึ่งตอนนี้เราใกล้เรียนจบปริญญาโทแล้ว ย่าบอกกับแม่ว่าอยากไปรับปริญญาโท เราก่อน แม่ก็บอกว่าไปซีจะเป็นอะไร ย่าคงรู้ตัวว่าอยู่ได้ไม่นาน ไม่นานจริงๆ วันที่ 21 ตุลาคม 2558 ก่อนที่ย่าจะเดินทางไปพบแพทย์ตามนัด เราก็ยังไปเยี่ยมย่าอยู่นะ คืนนั้นก็มีคนไปเยี่ยมหลายคนอยู่ เราก็ยังเอามะนาวให้ย่ากิน เพราะว่าย่าไอไง แล้วถามว่า พรุ่งนี้ไปหาหมอเหรอ เราคิดในใจคงรอคิวยาวแน่เลย ก็เลยถามว่าย่าอายุกี่ปี ย่ายังบอกว่าอายุ 74 ปี ย่าง 75 ปี เราก็เลยบอกว่าออไม่ต้องรอคิว คือเราก็กลับไปทำธุระที่สุรินทร์กลับมาย่าไม่มีสติแล้ว เหมือนว่าอาการหนักมาก เจาะคอ นอนใส่ออกซิเจนอยู่ หมดแรงเลยเรา สงสารย่ามากคิดว่าคงเจ็บมาก และหลังจากนั้น ประมาณ 14.20 น. วันที่ 25 ตุลาคม 2558 ย่าก็สิ้นลมหายใจ เป็นงานศพงานแรกที่เราได้อาบน้ำศพ เศร้าใจยิ่ง คิดถึงวันที่เราอยู่ด้วยกัน
ครอบครัวเราได้ทำดีกับย่าถึงวินาทีสุดท้าย แป๋วอยากบอกว่ารักย่าที่สุด ขอบคุณย่าที่ทำให้ช่วงเวลาที่เรามีกันอยู่ด้วยกันนั้นช่างมีความสุข ขอให้ย่าไปสู่สุขคตินะ ย่าจะอยู่ในใจเราตลอดไป
หาเสื้อใส่เองด้วย
ย่าหาเสื้อให้ปู่ใส่
เล่นน้ำทะเล บางแสนกัน
