มีเวลามากเท่าเดิมแต่เรา่คงเอาเวลาที่มีไปทำอย่างอื่นมากกว่า
ผ่านมาครึ่งปีแล้ว แก่ขึ้นไปเรื่อย ๆ ปีนี้ เรื่องที่น่าเสียใจ คือเพื่อนที่เรียนในเอกภาษาอังกฤษ
ช่วงที่เพื่อนบรรจุที่บ้านมาบตาพุด เราเป็นอัตราจ้างที่โรงเรียนมาบตาพุดพันพิทยาคาร ก็ได้เจอกันบ่อยๆ
ก็ทักทายกัน เราฝากเงินไปช่วยงานเพื่อน รู้สึกสงสาร แต่ขอให้ทางที่เพื่อนเลือกใจดีกับเพื่อน
สำหรับงานที่เราทำคืองานการเงินของโรงเรียน เรารู้สึกเครียดนะ เป็นงานที่ละเอียดซึ่งปีนี้ เป็นงานต้องเปลี่ยนจากระบบเดิมที่ตรวจสอบภายในเข้ามาตรวจ เราต้องทำใหม่เกือบหมดเลย เราก็ไม่ท้อ ค่อยๆทำใหม่แต่เรื่องการล้างหนี้ โรงเรียนไม่ได้เป็นแบบนี้ คาดว่าเพื่อนน่าจะป่วยเป็นโรคซึมเศร้าด้วย เพราะเราตั้งแต่เรามีลูกก็กลัวตาย อยากเห็นอนาคตของเขาอยากดูแลเขา รักเขา
นี่คือจดหมาย........ของเขา
